Deze twee mappen stonden al een tijdje in mijn boekenkast. Naast de boeken, de materiële restjes van mijn studie. Keer op keer uitgezocht en dit was overgebleven. Toch maar weer een keertje door de screening halen. En met resultaat: er kon weer een flink aantal papieren naar de papierbak!
Ontzettend zonde... Als ik dit al kan weggooien, dat keer het aantal studenten van mijn opleiding en dan waarschijnlijk ook bij alle andere opleidingen.. Zouden ze de papieren weer in bomen kunnen veranderen?
Deze twee mappen zaten bomvol, paste amper goed dicht. Na het uitzoeken heb ik nog maar één map en deze is ook nog maar half gevuld.
Ik heb er nog andere pedagogiekspullen bij gedaan en weer mooi teruggezet in de kast. In de andere map heb ik recepten kunnen doen die ik uit tijdschriften gehaald heb. Weer twee dagen nuttig besteed!
Omdenken is stom is een cadeauboekje gebaseerd op de mooie uitspraken van kinderen. Aan de hand van deze uitspraken geeft Gunster weer hoe het omdenken precies in zijn werk gaat en laat hij zien dat wij dat van nature al doen, maar dat het ons wordt afgeleerd in deze maatschappij. De uitspraken in dit boekje hebben mij ontzettend laten lachen. Zeker omdat ik werk met kinderen, komt de gedachtegang van de kinderen in het boekje mij zo bekend voor. Heerlijk!
Door de cadeaubonnen die ik voor mijn verjaardag heb gehad, heb ik alle resterende producten van de Omdenk-lijn kunnen kopen. Ik kan dus lekker aan de slag met lezen en doelen behalen!
Mijn zusje en haar vriendje hebben sinds kort een televisie/thee hoekje op hun kamer. Ze hadden al een waterkoker neergezet en wat mokken erbij van mijn zusje d'r uitzet. Voor de kerst heb ik voor hen smurfenmokken gekocht en theezakjes gemaakt. Jaja, gemaakt!
Heel simpel, maar wel een rottig werkje. Eerst knip je vormpjes uit koffiefilters, ongeveer ten grootte van een theezakje. Vervolgens naai je met een naaimachine (op de dichtste stand) deze vormpjes bijna dicht. Je moet er wel voor zorgen dat je genoeg ruimte overhoudt om thee in de zakjes te kunnen gieten. Ik heb zelf, om de kosten wat te besparen en voor de smaakzekerheid, theezakjes opengeknipt en hierin leeggegoten, maar dit kan ook losse thee zijn. Vervolgens leg je een knoop in een touwtje en steek je de knoop door het gat. Het theezakje kan nu verder dichtgenaaid worden en dan ben je klaar.
Het rottige werk hiervan is het overgieten van de thee, wat niet zo soepel verloopt als je zou denken, en het dichtnaaien van de theezakjes. Dit laatste stukje gaat bij mij in ieder geval steeds mis. Ik heb te weinig grip en het filter is hier wat te kwetsbaar voor met mijn handelingen. Het resultaat mag er toch wel wezen.
Een leuk potje eromheen om het af te maken en klaar om weggegeven te worden.
Doel 64: De slaapkamer opruimen en uitzoeken, was een doel dat wat lastig was om te behalen. Natuurlijk is opruimen zo gedaan, maar ik had flink wat kastruimte te kort! Eerst even de geschiedenis:
Onze verhuizing ging in een flink aantal kleine stapjes, en geloof het of niet: we zijn nog steeds bezig met de laatste dingetjes. Al is het wel jammer dat we niet veel grote dingen kunnen aanpakken, omdat we graag willen verhuizen en dat zonde van het geld vinden.
Allereerst de foto's van de zomer van 2012:
Voor het opruimen, nadat er weer andere spullen bij waren gekomen.
Het andere deel van de slaapkamer voor het opruimen, nadat er weer andere spullen bij waren gekomen.
Na het opruimen
In de zomer van 2013 begon ik met mijn Day Zero Project. Eindelijk ging ik actief aan de gang met het ordenen. Er waren zelfs nog veel meer spullen bijgekomen sinds de voorgaande foto's gemaakt waren! Ik had besloten dat het me wel heel erg dwarszat en dat ik het geld er wel voor over had om een kast te kopen. dus ging ik gezellig met mijn zusje en haar vriend naar IKEA! (Altijd een goed excuus voor te vinden, hihi)
Het was even passen en meten, maar de kast ging mee! En ook het in elkaar zetten en opruimen ging geweldig. Dat is ook logisch, met zo'n klusvrouw als ik. Wat een ruimte, zeg. Wat een overzicht! Nu moest er alleen nog een kast komen in het andere gedeelte van de slaapkamer. Hier heb ik overigens geen foto's van gemaakt, om te vermijden te laten zien wat voor sloddervos ik kan zijn bij gebrek aan kastruimte.. Geen overzicht is gelijk GEEN overzicht meer bij mij...
Dus ging ik gisteren weer op pad, maar dit keer alleen. "Eventjes" langs de IKEA, dacht ik nog. Het is toch nog flink lastig om in je eentje een kast in je auto te krijgen! Maar uiteindelijk is het gelukt. De volgende dag (ik had eerst nog een gesprek in Amsterdam) gelijk in elkaar gezet en opgeruimd. Wauw... Wat een opluchting!
Toen nog maar weer foto's gemaakt van het geheel. Op de rechter foto is de kast te zien met de spiegel erop. De stofzuiger staat ook onderin, wat weer een hoop scheelt in de gang.
Op de linker foto is de kant tegenover de kast te zien. Hier heb ik de spullen op de kasten weer iets netter neergezet.
De slaapkamer zal voor mij wel een opruimtaak zijn die nooit eindigt, maar voor nu vind ik het prima zo. Weer een doel behaald!
Stoner heb ik gekregen van mijn vriend, voor ons 5-jarige jubileum (jeeeej!). Dit boek werd aangeraden op internet, de kaft zag er veelbelovend uit, hij was vaak verkocht. Mijn vriend is altijd super goed in het geven van cadeautjes aan mij. Alsof hij weet wat ik wil, voordat ik het weet. Hij dacht dat dit wel een boek voor mij zou zijn, hij vond het in ieder geval veelbelovend.
Het duurde even voordat ik in het verhaal zat. Ik kon me er maar lastig op concentreren. Het verhaal was niet zo spannend, het sleepte me niet mee. Natuurlijk bleef ik wel verder lezen, ik moest het van mezelf een kans geven en het vorige boek waarbij ik dit had (de 100 jarige man die uit het raam klom en verdween), was uiteindelijk ook hartstikke goed. Dus ik ging stug door. Toch kwam het niet... Naar mijn idee is het lezen van dit boek geen verspilde tijd geweest, toch zou ik dit boek niet aanraden. De schrijfstijl is ontzettend goed, maar het verhaal is vreselijk deprimerend.
Het boek gaat over een man genaamd William Stoner. Het verhaal begint met dat hij nog een jongen is, die bij zijn ouders op de boerderij werkt. Zij stellen voor dat hij naar de universiteit gaat om dingen te leren die bruikbaar zijn op de boerderij. Je ziet hoe hij zijn leven doorbrengt, hoe hij zijn keuzes maakt en waar zijn leven eindigt.
Op de voorkant van de kaft staat:
'Als u een boek wilt lezen dat uw leven gaat veranderen, lees dan Stoner' Arnon Grunberg, de Volkskrant.
Nee, "levens veranderend" is niet de term waar ik aan zou denken. Deprimerend en frustrerend zijn termen die eerder bij mij te binnen schieten... William Stoner stelde volgens het verhaal niet zoveel voor. Zijn gezin, zijn liefdesleven, zijn werk, zijn hele leven voldoet niet aan zijn verwachtingen. Er zullen niet veel mensen zijn die wel met dit leven tevreden zouden zijn. Ik zeker niet. Als er enige passie bij kwam kijken was het wel het idee dat ik dat niet zou willen. Verder riep het een heleboel innerlijke schreeuwmomenten bij mij op, zoals je vaak ook ziet bij horrorfilms. Als kijker kun je blijkbaar logischer nadenken. "Nee, niet opsplitsen, idioten!", "Wie gaat er nou alleen, in haar ondergoed de kelder in?!", je snapt wel wat ik bedoel. Bij dit boek was dat ook. Ik zal er niet specifiek op ingaan om spoilers te voorkomen, maar regelmatig kwamen bij mij zinnen naar boven als "Doe dat niet, stommerd!" of "Waarom?!?!?!?". Het lezen van dit boek, voelde als hulpeloos toekijken hoe iemand de grootste fouten van zijn leven aan het maken is en volledig wegebt in dat wat met een leven noemt. Kortom: deprimerend en frustrerend.
Ik vond het net als mijn vriend een veelbelovend boek, maar de beloftes zijn niet nagekomen. Ik ben benieuwd wat anderen in mijn omgeving van dit boek vinden. Hieronder nog even de kaft: William Stoner wordt aan het einde van de negentiende eeuw geboren als zoon van een arme boerenfamilie. Tot groot verdriet van zijn ouders kiest hij voor een carrière als docent Engels. Hij wijdt zijn leven aan de literatuur en aan de liefde - en faalt op beide fronten. Zijn huwelijk met een vrouw uit een gegoede familie vervreemdt hem verder van zijn ouders, zijn carrière verloopt moeizaam en zijn vrouw en dochter keren zich tegen hem. Een nieuwe liefdesrelaties wordt verbroken om een schandaal op de universiteit te voorkomen. Stoner sterft uiteindelijk in anonimiteit, zoals ook zijn hele leven zich in de marge heeft afgespeeld. Stoner is een onwaarschijnlijk mooi geschreven roman over het weinig opzienbarende leven van een weinig opzienbarende man.
Om vrienden en familie een kleinigheidje te geven voor het nieuwe jaar, heb ik deze wensflessen gemaakt. Sommigen mochten hem uitpakken met de kerst, anderen konden hem later pas ontvangen.
Wat je doet is heel simpel: Je hebt een lege wijnfles nodig, hier haal je het etiket vanaf. Vervolgens maak je hem vetvrij en beschilder je hem met glasverf. Test eerst de kleurtjes even. In mijn geval waren de kleurrijke kleurtjes niet zo kleurrijk op een donkere fles. De verf goed laten drogen, kaartje eraan, liefde erin en klaar voor verzending.
Een klein cadeautje voor grote wensen. Dat ze allemaal mogen uitkomen!
Elysium heb ik gekeken op 30 november 2013. het is een film die me op een of andere manier doet denken aan In Time met Justin Timberlake. Deze film vond ik zeker interessant. Het is echt zo'n film die bij vakken als Ethiek of Levensbeschouwing gebruikt zou kunnen worden. Het zet je aan het denken, maar zorgt ook voor genoeg actie en een spannend verhaal. Geen film van het jaar, maar zeker een goede!
Vandaag heb ik Snow White and the Huntsman gekeken. Ik ben zelf wel dol op die sprookjesverfilmingen en ook deze viel niet tegen. Hij valt een beetje in dezelfde lijn als Hansel and Gretel en Red Riding Hood.
De Spreukenadventkalender (wat een woord, zeg!) heb ik gemaakt voor mijn vriendinnetje. Om de decembermaand vol positiviteit door te komen! Op deze foto zijn 1 t/m 18 te zien, 19 t/m 31 heb ik later nog gemaakt. Ik liep door omstandigheden een beetje achter op schema... Woeps...
De doosjes heb ik uit een stuk karton gesneden, versierd en in elkaar gezet. In elk doosje heb ik een spreuk gedaan. Iets om over na te denken, om gedurende de dag in je achterhoofd te houden in de situaties waar je inkomt en zo meer uit jezelf te halen.
Deze mooie kaarten zag ik liggen bij de AH. Die moest ik natuurlijk wel meenemen! En wie van mijn lieve vriend(inn)en kunnen deze extra goed gebruiken op dit moment..?
Uiteindelijk heb ik veel warmte gegeven aan mijn lieve stief-schoonzusje, een dikke knuffel gegeven aan mijn beste vriendinnetje en energie aan mijn geweldige, pas geopereerde zusje.
Allemaal anoniem, maar toch was er geen twijfel over mogelijk dat hij van mij was. Misschien toch een ander handschrift gebruiken in deze gevallen?
Vijftig dingen bedenken waar ik blij van word. Het klinkt zo simpel, maar het is toch best wel moeilijk. De eerste paar zijn zo opgeschreven, maar na een tijdje kom ik er wel achter dat al mijn blije momenten een beetje op hetzelfde neerkomen.... Ik moet nog even verder denken, maar hierbij dus de eerste vijftien!
1. Knuffelen met dieren
2. Kijken hoe dieren zichzelf vermaken
3. Spelen met kleine kinderen
4. Zingen
5. Een boswandeling maken
6. Dansen
7. Pakketjes uitpakken, zeker de leuke goodiebags!
Alweer een kleine update van de alfabet-films. Gisteren en vandaag heb ik er namelijk weer drie gekeken. Het wordt nu tijd om bewust letters te gaan kiezen, merk ik. Daarvoor was de kans toch groot dat ik een bepaalde letter nog niet had, maar nu wordt die kans een stuk kleiner. Nog maar elf letters te gaan!
Gisterenmiddag was mijn vriend niet thuis. Dit gaf een opening om een film te kijken die hij niet per se hoefde te zien; Beautiful Creatures. Ik moet toegeven dat ik in het begin niet zoveel verwachtte van deze film. Het leek mij een soort Twilight idee te hebben. En Twilight zelf ligt bij mij al op de grens, laat staan een film die in de schaduw ligt van Twilight. Ik wilde hem eigenlijk meer zien vanwege de special effects die ik erin had verwacht.
Het verhaal viel echter reuze mee. In het begin merkte ik dat ik meer met andere dingen bezig was dan met de film zelf, maar later werd hij toch iets meer interessant. Het verhaal is naar mijn idee wat zwak en het acteerwerk had wat beter gekund. Daarom is het geen hele goede film, maar vond ik het zeker wel leuk om naar te kijken.
Pacific Rim is een film over robots en aliens, met een iets andere insteek. Het verhaal is redelijk goed, maar vooral de special effects zijn erg mooi. Hoewel ik hem toen niet wilde zien omdat hij me niet zo leuk leek, is dit achteraf gezien toch wel echt een bioscoopfilm. Met dat grote scherm en de goede geluidskwaliteit, had deze film heel mooi uitgekomen!
Vandaag hebben we Jobs gekeken. Ik moest een film met de "J" hebben, ik wist het precieze verhaal van Steve Jobs niet en Ashton Kutcher vertolkte de hoofdrol. Dit moest dus wel goed komen! Helaas viel het toch wel een beetje tegen. Ik ergerde me een beetje aan hoe Jobs werd neergezet. Ik vergeleek het een beetje met The Social Network. Zuckerberg is, zoals ik veel heb gehoord, een eikel en werd ook neergezet als een eikel. Met enige uitzonderingen in de momenten, kon bijna niemand die ik ken zich écht in hem inleven. Ik weet natuurlijk niet hoe Jobs in het echt is, misschien is hij wel precies zoals in de film! Maar naar mijn idee werd hij veel mooier/interessanter neergezet dan hij is. Daarmee bedoel ik niet dat hij als een geweldige man neergezet werd, maar toch leek er iets niet te kloppen. Hij leek zich vaak "met recht" als een eikel te gedragen. Hij stak er naar mijn idee in de film wel bovenuit als slimste van het stel en als echt inspiratiegever. Maar toch werd er ook erg gefocust op het feit dat hij onredelijk was volgens mensen. Ik weet niet zo goed mijn vinger erop te leggen, maar IETS klopte er niet... Alsnog wel interessant als je de achtergrond van Apple wilt weten!
Om de gemiste film van september in te halen, heb ik er vandaag maar gelijk twee gekeken: The Croods en Epic.
The Croods is een familie holbewoners die probeert te overleven in de oertijd en over een tienermeisje die haar familie probeert te overleven. Het einde van de wereld komt eraan en de vertrouwde grot van de Croods stort in, waardoor zij opzoek moeten naar een andere manier van leven en een wild avontuur instappen!
Epic gaat over een minivolkje dat woont in het bos. Een mensenmeisje, de dochter van de man die hen onderzoekt, wordt gekrompen tot hun niveau, wanneer de koningin van het minivolk te overlijden komt en haar uitkiest om de krachten door te geven aan de volgende koningin.
Vandaag ging ik met mijn kleine klauteraartjes naar een rattenkeuring bij een rattery in Nijmegen. Het was geen medische keuring, maar er werd vooral gekeken naar uiterlijke kenmerken en gedrag (het is vergelijkbaar met een soort hondenshow). Toch was ik wel erg nieuwsgierig hoe mijn knapperds ervoor stonden. Ik was bijvoorbeeld erg benieuwd naar wat plekjes op hun vacht en of ze goed zaten met hun gewicht in combinatie met hun bouw (er is niet echt een ratten-BMI te vinden, helaas).
De NS had al de hele week problemen vanwege het weer, vandaar dat we lekker de auto gescoord hadden en onderweg gingen. Mijn kleine schatjes tellen ook gewoon mee als gezelschap, zo naast me. (Jaja, arme ventjes in die roze duna. Ik kon helaas de kleur niet kiezen)
Toen ik bij de rattery aankwam, na ruim een uur in de auto gezeten te hebben met beide handen aan het stuur geklemd vanwege de windstoten, was ik de tweede aanwezige. Al snel kwamen er echter meer mensen binnen en toen we begonnen, waren er 35 ratten aanwezig om gekeurd te worden.
De andere rattenmama's waren erover verbaasd dat mijn kleintjes broertjes zijn, omdat ze er alle drie zo anders uitzien. Waldo is blijkbaar erg klein voor een mannetje van 1,5 jaar. De keurmeester verwacht zelfs dat hij vroeger ziek is geweest en daardoor minder goed gegroeid is. Wuppert is blijkbaar net als Willy een mislukte Japanner (al is dat op één streepje bij zijn staartaanzet na niet te zien). Hun gedrag was heel goed. Waldo was wat onrustig, maar ze zijn erg lief. Dat wist ik natuurlijk al een tijdje..
Hoewel ik van ze allemaal even veel houd en ik ze alle drie super lief, knap, slim en schattig vind, stal Willy daar toch wel de show. Iedereen vond hem mooi en lief. Ook de keurmeester was aardig onder de indruk! Hij had dan ook de derde plaats gewonnen van alle 35 ratten! En dat voor een ratje dat "niet eens speciaal gefokt" is! Mijn liefje...
Even poseren voor de foto.
Hier is mijn knapperd lekker bij de keurmeester op haar schouder aan het ploppen.
En hij had ook nog eens een mooie prijs gewonnen!!
Tamme kastanjes, walnoten, een klein voerzakje en voor mama een mooie sleutelhanger!
Het was een lange reis weer terug. We vertrokken rond een uur of half zes weer. Blijkbaar was het toen nog nèt aan licht, want voor we het wisten was het pikkedonker en reden we door een regen/hagel/wind/onweersbui heen! En moesten we nog helemaal naar Almere ook om de auto terug te brengen! Daar hebben we even lekker uitgerust bij mijn ouders. Lekker geknuffeld, kusjes gegeven, de prijs geshowd en de monsters hebben heerlijk geslapen. Om tien uur gingen we met mijn vader mee, die ons naar huis toe bracht en toen kwam de dag alweer ten einde..
Genoeg films gezien, maar ik loop ontzettend achter met de omschrijvingen. Op een gegeven moment vind ik het ook lastig worden om een origineel verhaal neer te zetten. Zeker omdat er zoveel tijd zit tussen het kijken en het schrijven, maar ook omdat ik niets wil verklappen over de film en het plot al goed duidelijk wordt in de trailer. Vandaar dat ik alle films tot nu toe even in één blogbericht stop, wat overigens gewoon volgens mijn regels is. Een bericht per film was een flinke luxe :P
Now You See Me is een magische film met een bekende cast. De typische persoonlijkheden worden naar mijn idee goed weergegeven, de acteurs speelden elk een karakter dat goed bij hen paste en wat ik zelf van hen gewend was. Dit maakte het voor mij realistischer.
Ook het verhaal was erg goed! Hoewel je sommige onderdelen van de film van verre aan ziet komen, zijn er veel meer onverwachtse wendingen. Deze wendingen zorgen er wel voor dat het verhaal steeds meer op zijn plaats valt. Echt een aanrader!
Think Like a Man is naar mijn idee meer een vrouwenfilm, maar ook mannen zouden hier meer van genieten dan dat de titel en de cover laat verwachten. Het is een verhaal van voldoende kwaliteit met redelijk acteerwerk, maar ik heb me prima vermaakt met het kijken. Het verhaal geeft meer inzichten in verschillende soorten relaties en bekijkt relaties ook vanuit zowel mannen als vrouwen. Hoewel wel echt de uitersten hierin aan bod komen, maakt dat het voor mij toch wel wat interessanter.
You May Not Kiss the Bride is een heerlijke romkom met iets meer actie en avontuur. Geen spectaculair verhaal, maar wel de moeite waard om een lekker regenachtig middagje op de bank te zitten en te genieten.
Waar Jason Stratham is, is actie. Hummingbird (ook wel Redemption) is dan ook een goede keus als je hiervoor in de stemming bent. Waar het hoofdthema "actie" is, is daarbij helaas vaak ook een gebrek aan diepgang. Hierbij is dat toch ook wel een beetje het geval, maar alsnog geen slecht verhaal.
Rainman is één van de weinige films in deze lijst die wat ouder is, terwijl ik juist ook wel houd van de wat oudere films. Het punt met dit doel is alleen juist dat ik films voor het eerst zie, dus dat ik vaak met de nieuwere films zit. Rainman gaat over Tom Cruise en zijn - tot het overlijden van zijn vader onbekende - broertje, Dustin Hoffman. Hoffman heeft in de film Asperger, een vorm van autisme. In deze film zie je het opbouwen van hun relatie verloopt. Een erg mooie film naar mijn idee!
The Lone Ranger is een geweldige film met Johnny Depp (wie kent hem niet?!) en Armie Hammer (Wie kent hem wel?!). Hammer kwam mij bekend voor, wat natuurlijk mijn nieuwsgierigheid wekt, en na opzoeken bleek hij de tweeling te spelen in The Social Network (oh, inderdaad, ja!). Deze film speelt zich af in het begin van de 20e eeuw. Een mooie variant op het Cowboys en Indianen scenario. Een erg mooi verhaal en natuurlijk prachtig gespeeld. Zeker het kijken waard!!
Man of Steel is de meest recente Superman verfilming. Een leuke film, een iets andere insteek en prima acteerwerk. Toch vond ik hem zelf een beetje saai. Gezien ik zelf de meeste varianten al gezien heb, kwam hij voor mij wat voorspelbaar over. Dat neemt niet weg dat het een fijne tijdsbesteding was.
Zo dat waren ze wel weer. Ik ga proberen de volgende films weer per stuk te omschrijven ;)
Een doel van mij (vóór de winter) en een wens van mijn vader, waarom niet de twee combineren in een verjaardagscadeautje?! Een Anti-slipcursus dus. Drie uur theorie afgewisseld met glijden op de baan. DE banden onder de auto's waren extra glad gemaakt, de baan was extra glad en daar bovenop was er ook nog eens water opgegooid. Niet te vergeten dat de remmen het niet goed deden en dat het die dag ook nog eens regende. De ideale omstandigheden om van de auto een attractie te maken!
De baan was in een ovale vorm met daarom twee glijstukken. Op deze stukken stonden pionnen om de opdracht aan te geven. De eerste opdracht was slalommen, de tweede was een object ontwijken en de derde was een stopopdracht. Ik heb veel geleerd, het ging ook allemaal vrij goed (ondanks mijn onzekerheid in het begin). Ik heb best goed onthouden wat je wanneer moet doen, maar alsnog vind ik het lastig om erop te vertrouwen dat het allemaal goed goed in de sneeuw. Dan reageer je toch instinctief. Het wordt dus hopen op het beste. Hoe dan ook hebben we een hele gezellige ochtend gehad!
In september heb ik helaas geen animatiefilm gekeken. Ik had er eerlijk gezegd helemaal niet aan gedacht. Ze tijd vloog ook voorbij. Voor ik het wist, was het de laatste dag van oktober! Vandaag is het de laatste dag van oktober en ik ben lekker alleen thuis, daarom heb ik lekker Monsters University gekeken.
Monsters University is het tweede deel van Monsters Inc. Het gaat over de studententijd van de hoofdpersonen. Er zitten veel lessen in deze film verwerkt; je bent goed zoals je bent, motivatie scheelt een hele hoop, vriendschap is belangrijk en puur. Erg leuk!
Nadat we naar de bioscoop waren geweest, gingen mijn cliënte, haar broertje en ik nog even lekker naar de kinderboerderij. Wat een mazzel, twee keer in een maand!
Dit keer gingen we naar De Beestenbende in Almere. Hoewel mijn cliënte de grotere dieren een nogal eng vond, zijn we wel heerlijk bij de konijnen wezen kijken en ben ik met haar broertje de geitenweide even op geweest. Super leuk!
Vandaag ben ik gezellig met mijn cliënte en haar broertje naar de bioscoop geweest. Ze hadden nog lekker een dagje vakantie, dus we hadden alle tijd! In deze tijd van het jaar, kon ik gewoon niet verbaasd opkijken toen ze antwoord gaven op de vraag welke film ze wilden zien: een Sinterklaasfilm, natuurlijk! Hoe wist ik het... Elk jaar weer, gaan alle sintfilms er doorheen. Dit jaar was er keuze uit twee films en vanwege de wens om in de middag ook nog naar de kinderboerderij te gaan, werd het Sinterklaas en de Pepernoten Chaos.
Ik mis toch wel altijd de Club van Sinterklaas bij de andere sintfilms. Het voelt gewoon gek om niet de bekende pietenparade te zien. Gelukkig hadden de kinderen het naar hun zin en ook ik kan hier stiekem wel van genieten!
Ik heb genoeg series gekeken. Ook achter elkaar. Maar het doel zegt 'van begin tot eind, tijdens de DZP-periode'. Series waarvan ik daarvoor ben begonnen en series die nog niet zijn afgelopen, tellen dus niet.
De serie die we wel van begin tot eind hebben gekeken is Fringe. Fringe is een serie van vijf seizoenen. Het gaat over een team binnen de FBI: Fringe Devision. Binnen deze afdeling worden mysterieuze zaken behandeld; mensen die muteren, verschillende universa, etc.
De hoofdpersonen van de serie zijn Olivia Dunham (een FBI-agente), Walter Bishop (een lieve, gekke wetenschapper die regelmatig de natuurwetten breekt) en Peter Bishop (de zoon van Walter). Samen met nog een aantal andere mensen, heerst er veel chemie. Heerlijk om naar te kijken!
Deze serie kende ik al veel langer, maar ik had alleen maar losse afleveringen gekeken. Achter elkaar zijn de afleveringen veel logischer en nóg leuker! Het blijft ook spannend! Echt een aanrader!
Omdat we 5 oktober vijf jaar samen waren, had mijn vriend beloofd dat hij met mij mee zou gaan naar de kinderboerderij. Dat weekend zelf moest hij werken, maar vandaag kon dat plan dan eindelijk uitgevoerd worden.
Dieren opzoeken is één van mijn meest favoriete activiteiten in de buitenlucht. Aangezien we geen hond hebben en ik mijn rattenmonsters niet zomaar meeneem voor een wandeling, is dit een goed alternatief.
Het was ook erg gezellig! De Pluimgraaf is maar een kwartiertje tot half uurtje lopen, dus hebben we ook gelijk een korte wandeling gemaakt. Wat een leuke dag was dit!
Vandaag ben ik met mijn vader naar de Oostvaarders Plassen geweest. Morgen is hij jarig en dit leek mij een leuke start van dat gevoel. Ik wilde er al sinds het bezoek met mijn minor twee jaar geleden weer naartoe. We wilden heel vroeg weggaan, dus ik zat vroeg in de auto. Er stond een hele lange file, dus ik rijd met een kleine omweg naar Almere om (niet meer nadenkend over de file op de andere weg) op het laatste moment te denken slim te zijn, de kortere weg te nemen en zo in de file aan te sluiten. ik heb er 1,5 uur langer gedaan om bij mijn ouders te komen. Vroeg zou het dus niet meer worden.
Alsnog hebben we een hele leuke ochtend gehad. Mijn vader had zijn camera meegenomen en zoekend naar de Konikpaarden, waren we aan het genieten van alles wat we tegenkwamen. Van de hele sfeer die de omgeving met zich meebracht. Heerlijk! Volgende keer neem ik een andere camera mee of misschien mijn videocamera en hopelijk komen we dan ook dichterbij de paarden. Wat een heerlijke ochtend, gaan we zeker vaker doen!
Vandaag zijn mijn vriend en ik vijf jaar samen. Dat moet natuurlijk gevierd worden!
Na een lange dag werken, besloten we heerlijk uit eten te gaan in de buurt. Wij wonen vlakbij allemaal heerlijke restaurantjes. Chinees, Indonesisch, Italiaans, Japans, Turks, Spaans... You name it, we have it!
Ik mocht kiezen, wat natuurlijk (surprise, surprise!) Japans werd! Mmmmmmmm, sushi! Dit keer was het al snel na de vorige keer, al kon je dat niet echt mee tellen. Bij de Japanner bij ons in de buurt hebben ze een veel groter sushimenu en alsnog: All You Can Eat!
NaGoYa is een stukje duurder als de Japanse restaurants in Almere. Maar nu hadden we geen reiskosten en konden we naar huis lopen in plaats van met de trein terug. Dat heeft natuurlijk ook zijn voordelen!
Wel was het wat apart om te zien hoe er ook (net als de vorige keer) groepen kinderen en gezinnen aan het eten waren. Het restaurant is niet bepaald goedkoop en zeker ook niet een locatie voor een kinderfeestje. Misschien typisch iets van 't Gooi??
Hoe dan ook, het was niet de eerste keer dat we bij NaGoYa kwamen en zal ook zeker niet de laatste keer zijn. Heerlijk!
Vandaag ben ik vrijwilliger geweest bij de Metakids-stand bij de Dam tot Damloop. Metakids is voor mij
één van de belangrijkste stichtingen. Ik had er zelf nog nooit van gehoord, totdat ik er in mijn omgeving mee te maken kreeg.
Twee jaar geleden kregen mijn toenmalige buren een prachtig zoontje, Bjorn. Bjorn werd helaas geboren met de ziekte van Pompe, een zeldzame stofwisselingsziekte, en in hetzelfde jaar overleed hij. Hoe dit gezin daarmee omging en nog steeds mee omgaat, vind ik zo ontzettend knap. Zoyra, moeder van Bjorn* en zijn zus Suze, zet zich keihard in voor Stichting Metakids, omdat deze stichting zich inzet voor kinderen met alle soorten stofwisselingsziekten. Zij begon met het rennen van de Almere Cityrun, om geld op te halen voor Metakids en daarbij meer naambekendheid te krijgen. Ze was van plan alleen te rennen, maar uiteindelijk had ze in 2012 al een klein team aan haar zijde en een paar duizend euro opgehaald met haar actie: Ik loop voor Metakids. Na dit gevolgd te hebben, heb ik in 2013 ook meegerend, met vijftig anderen!! Volgend jaar hopen we honderd mensen in het team te hebben, zodat straks iedereen weet dat Metakids bestaat en wat de stichting doet. Wat overigens erg veel is!
Sinds en misschien wel dankzij de overtuigende inzet van Zoyra, probeer ik Metakids ook te helpen. Ik ben niet zo actief bezig als zij en heb niet de financiële middelen om op deze manier veel verschil te maken, maar met de kleine dingen (en het rennen van de Cityrun), kunnen ze rekenen op mijn steun. Zo laat ik subtiel overal pennen en flyers achter, zet ik de Social Media zoveel mogelijk in voor naambekendheid (zo ook dit verhaal) en was ik vandaag dus te vinden bij de Damloop. Het was vooral een kwestie van foto's maken, de lopers interviewen na de finish en bij de stand helpen, maar het was super gezellig en het gaf een ontzettend fijn gevoel om te zien hoe iedereen zo verbonden is met Metakids. Hoewel en veel mensen waren, was het een persoonlijke bijeenkomst met een warm gevoel.
Als je mee vragen hebt over Metakids, komend jaar mee wilt rennen of op een andere manier zou willen helpen, laat dan een berichtje achter via de contactbox in het linker menu.
Waar ik graag goed in zou willen zijn is zelf kleding maken. Niet per se kleding voor op de catwalk (al heb ik daar eerder kans op dan iets maken wat op straat gedragen kan worden), maar gewoon simpele truitjes, broeken en jurkjes.
Ik heb niet veel ervaring met de naaimachine, eigenlijk alleen het maken van hangmatjes voor de ratten en hoewel dat steeds sneller en beter gaat, kan ik zelfs daar nog veel bij leren. Toch wilde ik een poging doen tot het maken van een shirtje. Ik heb een shirtje uit mijn kledingkast gepakt om de maat goed te krijgen. Toen heb ik deze overgetrokken op een stukje stof dat ik nog had liggen en de rest op gevoel gedaan.
Gelukkig geloof ik in het leren van fouten. Hoewel ik alsnog best trots ben op het resultaat voor zo'n eerste creatie, was het misschien handiger geweest om wat meer energie te stoppen in het zoeken naar een ander stofje. Ik heb van alle gordijnenstoffen die ik nog had liggen, degene gekozen die het minste leek op een gordijn. Zoals je ziet was dat nog niet genoeg. Verder was het shirtje wat ik in de kast had liggen van een veel elastischer materiaal dan de stugge stof die ik had liggen, het viel dus heel anders om mijn lichaam. Dit is ook de reden dat ik er een stuk stof omheen had gebonden, zo kwam er nog iets van een figuur in.
Hoe dan ook, ik ben blij dat ik het geprobeerd heb. Ik heb me prima vermaakt en heb weer wat dingen bij geleerd. Op naar de volgende creatie! Dit keer maar een sok proberen?
Afgelopen Moederdag hebben mijn vriend en ik mijn schoonmoeder een voucher gegeven voor een High Tea voor vier personen. Het idee was om met haar moeder, de dochter van haar vriend en mij samen te gaan. Dit voor een gezellige middag en om het Moederdag-idee er helemaal uit te halen. Helaas is oma een paar maanden terug overleden †.
Omdat de High Tea voor vier mensen was en ze haar al een tijdje niet gezien had, heeft mijn schoonmoeder daarom mijn moeder uitgenodigd. We zijn naar De Vuursche Dreef geweest in Hilversum. We kregen eerst een kopje tomatensoep, opgevolgd door drie borden met lekkers. In vergelijking met mijn andere high tea's vond ik de hoeveelheid die we kregen wel matig. De kwaliteit was echter goed en het was super gezellig. Het was het dubbel en dwars waard.
Gezellige vrouwenpraat, heerlijk gelachen en een traditie gestart! Kon niet beter!
Alice is een boek dat geschreven is door twee van mijn vrienden die schrijven onder het pseudoniem Tyler Mase. Eerlijk gezegd is dit ook de enige reden dat ik dit boek gekocht zou hebben. Zowel het feit dat ik de schrijvers ken als dat dit niet mijn genre is, maakt het lastig voor mij om het boek goed te beoordelen.
Toch ga ik het proberen:
Hoewel ik dit boek al lang weggelegd zou hebben als ik de schrijvers niet zou kennen, is het verhaal goed weg te lezen. De teksten lopen soepel door en het verhaal is duidelijk, maar niet op een te makkelijke manier. Het is een origineel verhaal waar veel details in verwerkt staan. Er wordt een mooi beeld geschetst van hoe de omgeving en de situatie eruit ziet, maar toch wordt er genoeg ruimte bewaard voor de verbeelding van de lezer. Waar ik vooral enthousiast over ben, is hoe het verhaal eindigt. Het was een einde waar ik natuurlijk niet te veel over ga vertellen. Wat ik wel kan vertellen was dat ik tegen het einde steeds verder wilde lezen en ik echt voor een verassing kwam te staan.
Voor mensen die zich thuis voelen in het het fantasy/historie genre, is dit zeker een aanrader!
Het Heilige Roomse Rijk, late middeleeuwen. Apotheker Nichollis Welth slaapt nauwelijks nog bij zijn vrouw in bed en brengt zijn avonden door in de herberg met zijn vriend Hergo. Als kind is Nichollis bijna verdronken en in dat korte moment dat hij dood was, heeft hij een meisje met violette ogen ontmoet. Sindsdien herbeleeft hij 's nachts zijn ontmoeting met deze mysterieuze Alice. Met drank en opium probeert hij de herinnering aan haar te verdrijven om zo zijn nachten door te komen. Als op een dag een vreselijk incident plaatsvindt, moet Nichollis noodgedwongen zijn apothekersbestaan opgeven en de stad ontvluchten. Wanhopig gaat hij op zoek naar de verloren regelmaat in zijn leven, maar wat hij ook doet, alles lijkt hem steeds verder in de richting van het meisje met de violette ogen te duwen. Dan blijkt ook dat de dood Nichollis nog lang niet vergeten is...
Het Crazy Cranberry gezichtsmasker is een masker dat voeding en bescherming biedt. Mijn huid is de laatste paar weken nogal van slag. Kleine (gelukkig niet opvallende) bultjes zijn ontstaan. Ik denk door stress of een milde allergische reactie. Ik hoopte dat dit masker zou helpen, dat heeft het helaas niet gedaan. Het was wel even lekker om een beetje te tutten. Dus wat dat betreft was het zeker de moeite waard!
Het masker is zacht en ruikt lekker. Ik kreeg geen rode(re) vlekjes en dat is altijd een goed teken! Het is een kant en klaar masker, er hoeft dus niets gemengd te worden. Zeker een fijne beleving!
Ik liep een beetje achter met schrijven en om omdat deze boeken toch redelijk vergelijkbaar zijn, heb ik ervoor gekozen om er één bericht van te maken.
Lastige kinderen (uitgelezen op 19 augustus 2013) en Ik ben oké, jij bent een sukkel (vandaag uitgelezen), worden omdenkstrategieën en praktijkstituaties behandeld die van pas komen wanneer je problemen ondervindt binnen je relaties. Bij het eerstgenoemde boek gaat het hierbij om de opvoeding, om de relatie met (je) kinderen. In het tweede boek gaat het om alle relaties, zo ook die met je partner, je vrienden, je baas, je schoonzus en zelfs wildvreemden op straat.
De meest belangrijke gedachtegang van dit boek is de ander in zijn geheel accepteren. Hoewel dit een gedachtegang is waar ik volledig achter sta (alle mensen hebben goede en minder goede eigenschappen, je hoeft het niet overal mee eens te zijn, je hoeft niet per se bij die persoon in de buurt te zijn, maar ze zijn zoals ze zijn en hoeven niet te veranderen), vind ik dit soms nog wel heel erg lastig om dit in de praktijk zo te ervaren. Het helpt mij om deze boeken vaker te lezen, ook stukjes ervan, en de strategieën vaak in de praktijk te brengen. Ik heb wel gemerkt dat ik dit steeds vaker ook automatisch doe. We gaan dus de goede kant op!
Deze boeken zijn zeker aan te raden.
Vandaag hebben mijn vriend en ik voor de tweede keer gegeten in Restaurant Vandaag in Utrecht. Een paar jaar geleden nam hij mij hier naartoe voor mijn verjaardag. We hadden over dit concept gehoord van een toenmalige collega van mij en helemaal leuk: op je verjaardag eet je hier gratis!
Dit jaar mocht mijn vriend kiezen waar hij wilde eten en koos hij dit restaurant. Vorige keer hadden we hier heeeeerlijk gegeten en hij had er erg veel zin in!
Het was dan ook een gezellige avond en ik heb heerlijk genoten van de sushi (die ik ontzettend gemist had! Er zit altijd te veel tijd tussen de sushimaaltijden die ik nuttig...), maar de andere gerechten vielen zowel bij mij als bij mijn vriend een beetje tegen. Het was allemaal redelijk klaargemaakt, er zaten geen smerige gerechten tussen. Toch was het het allemaal net niet... de vis was een beetje droog, het vlees was een beetje taai... Erg jammer, vonden wij.
Ook was het restaurant een stuk bekender geworden. Het was ontzettend druk en heel veel gezinnen met kinderen. Veel buitenlandse gezinnen ook, waar ik helemaal geen problemen mee heb(!), maar het uiteindelijk plaatje was dat het dus erg rumoerig was, veel mensen om je heen die allemaal andere talen spreken, kinderen die vlak voor je voeten rennen, mensen die asociaal voordringen... De sfeer werd er niet bepaald beter op.. Volgende keer gaan we dus gewoon weer ergens anders heen. Maar alsnog was het een gezellige avond! Hopelijk voor de andere mensen is het op andere dagen net zo als onze eerste keer.
De eerste manier die ik heb gekozen om mijzelf te "onderzoeken", heb ik op school al heel vaak moeten toepassen en stond al keurig bij mij in de boekenkast: Het Kwaliteitenspel. Dit spel kun je op verschillende manieren inzetten. Met dit doel heb ik ervoor gekozen om zes kwaliteiten en zes valkuilen voor mijzelf neer te leggen. Dit zijn de punten waar ik op uitkwam:
Vervolgens heb ik aan mijn moeder en zusje gevraagd wat zij voor kwaliteiten en valkuilen bij mij zouden neerleggen. Ze moesten dit afzonderlijk van elkaar doen, zodat ze elkaar niet konden beïnvloeden. Toch kwamen de resultaten best wel overeen. Dit zijn hun combinaties:
