Stoner heb ik gekregen van mijn vriend, voor ons 5-jarige jubileum (jeeeej!). Dit boek werd aangeraden op internet, de kaft zag er veelbelovend uit, hij was vaak verkocht. Mijn vriend is altijd super goed in het geven van cadeautjes aan mij. Alsof hij weet wat ik wil, voordat ik het weet. Hij dacht dat dit wel een boek voor mij zou zijn, hij vond het in ieder geval veelbelovend.
Het duurde even voordat ik in het verhaal zat. Ik kon me er maar lastig op concentreren. Het verhaal was niet zo spannend, het sleepte me niet mee. Natuurlijk bleef ik wel verder lezen, ik moest het van mezelf een kans geven en het vorige boek waarbij ik dit had (
de 100 jarige man die uit het raam klom en verdween), was uiteindelijk ook hartstikke goed. Dus ik ging stug door. Toch kwam het niet... Naar mijn idee is het lezen van dit boek geen verspilde tijd geweest, toch zou ik dit boek niet aanraden. De schrijfstijl is ontzettend goed, maar het verhaal is vreselijk deprimerend.
Het boek gaat over een man genaamd William Stoner. Het verhaal begint met dat hij nog een jongen is, die bij zijn ouders op de boerderij werkt. Zij stellen voor dat hij naar de universiteit gaat om dingen te leren die bruikbaar zijn op de boerderij. Je ziet hoe hij zijn leven doorbrengt, hoe hij zijn keuzes maakt en waar zijn leven eindigt.
Op de voorkant van de kaft staat:
'Als u een boek wilt lezen dat uw leven gaat veranderen, lees dan Stoner' Arnon Grunberg, de Volkskrant.
Nee, "levens veranderend" is niet de term waar ik aan zou denken. Deprimerend en frustrerend zijn termen die eerder bij mij te binnen schieten... William Stoner stelde volgens het verhaal niet zoveel voor. Zijn gezin, zijn liefdesleven, zijn werk, zijn hele leven voldoet niet aan zijn verwachtingen. Er zullen niet veel mensen zijn die wel met dit leven tevreden zouden zijn. Ik zeker niet. Als er enige passie bij kwam kijken was het wel het idee dat ik dat niet zou willen. Verder riep het een heleboel innerlijke schreeuwmomenten bij mij op, zoals je vaak ook ziet bij horrorfilms. Als kijker kun je blijkbaar logischer nadenken. "Nee, niet opsplitsen, idioten!", "Wie gaat er nou alleen, in haar ondergoed de kelder in?!", je snapt wel wat ik bedoel. Bij dit boek was dat ook. Ik zal er niet specifiek op ingaan om spoilers te voorkomen, maar regelmatig kwamen bij mij zinnen naar boven als "Doe dat niet, stommerd!" of "Waarom?!?!?!?". Het lezen van dit boek, voelde als hulpeloos toekijken hoe iemand de grootste fouten van zijn leven aan het maken is en volledig wegebt in dat wat met een leven noemt. Kortom: deprimerend en frustrerend.
Ik vond het net als mijn vriend een veelbelovend boek, maar de beloftes zijn niet nagekomen. Ik ben benieuwd wat anderen in mijn omgeving van dit boek vinden. Hieronder nog even de kaft:
William Stoner wordt aan het einde van de negentiende eeuw geboren als zoon van een arme boerenfamilie. Tot groot verdriet van zijn ouders kiest hij voor een carrière als docent Engels. Hij wijdt zijn leven aan de literatuur en aan de liefde - en faalt op beide fronten. Zijn huwelijk met een vrouw uit een gegoede familie vervreemdt hem verder van zijn ouders, zijn carrière verloopt moeizaam en zijn vrouw en dochter keren zich tegen hem. Een nieuwe liefdesrelaties wordt verbroken om een schandaal op de universiteit te voorkomen. Stoner sterft uiteindelijk in anonimiteit, zoals ook zijn hele leven zich in de marge heeft afgespeeld.
Stoner is een onwaarschijnlijk mooi geschreven roman over het weinig opzienbarende leven van een weinig opzienbarende man.
